SÖYLEMENİN EN İYİ YOLU YAPMAKTIR

Faşizmin azgınca saldırılarını yoğunlaştırdığı bir süreçten geçiyoruz. Evet, finans kapitalin en

gerici, en şoven, en emperyalist unsurlarının açık terörist diktatörlüğü olan faşizm, yaşam

alanlarımızın her alanına saldırarak nefes borularımızı tıkamaya çalışıyor. Bugün meslek odalarına

saldırılardan tutalım, kadınlara, işçi sınıfına, gençliğe kadar çok kapsamlı bir saldırı dalgası var.

Hayır, bu saldırılar güçlü olduklarından değil bilakis güçsüzlüklerinden dolayıdır. Bu süreçte

devrimci gençliğe yönelik saldırılar daha da artmış durumda. Kaçırmalar, ajanlaştırma politikaları,

gözaltılar, tutuklamaların haddi hesabı yok. Faşist devlet bu saldırılarla devrimci gençliği

yıldırmaya, sindirmeye çalışıyor. Ama nafile. Gençliğin sesini, soluğunu ne yapsalar da

kesemeyecekler! Bizler kapitalist sistemin pervasız saldırılarına karşı sesimizi daha da

yükselteceğiz. Çalışmalarımıza daha yoğun bir şekilde devam edeceğiz. Daha disiplinli, daha

özverili ve fedakarlıkla örgütlülüğümüze güç katacağız.

Peki Bu Süreçte Çalışmalarımızı Daha İyi Örgütleyebilmek İçin Ne Yapmalıyız?

Ne yapmalı konusundaki tartışmalarımıza yayınlarımızda daha önce pek çok sefer yer verdik.

Aslında bu bu yazıyı yazmamızdaki en temel nokta bu mücadeleyi yürüten bizlerin ruh halinin nasıl

olması gerektiği tartışmasına daha fazla yer vermektir. Öncelikle mücadeleyi en kararlı biçimde

yürütme konusunda bizlere çok iş düşmektedir. Eğer bu mücadeleyi sonuna kadar kararlı bir şekilde

yürütmek istiyorsak bazı alışkanlıklarımızın, davranışlarımızın ve kültürümüzün değişmesi şart.

Çalışmalarımızı yaparken elbette ki sorunlarla, sıkıntılarla, eksiklik ve aksaklıklarla karşılaşacağız.

Önemli olan eksiklerimizin ne olduğunu tespit etmek ve eksiklerimizi, yarım bıraktıklarımızı bir an

önce tamamlayarak daha ileri yürümeyi hedeflemektir.

Bir çalışmada çalışmayı bitirici olan birincil etkenlerden birini açarak başlamak istiyoruz. Bu

birincil etken oblomovculuk. Yani tembellik. Hata yapmaktan, yanlış yapmaktan çekinmek,

herhangi bir toplumsal mesele patladığında insiyatif geliştirmeyerek devrimci eylemleri

gerçekleştirmemek ve sürekli olarak ertelemenin sonucu olarak ortaya çıkar oblomovluk.

Oblomovluk için temelde tembellik üzerinden tanımlamalar yapılmış olsa da aslında birçok özelliği

kendi içinde barındırmaktadır. Oblomovluk için “... Başlanılan bir işin bitirilmeyişi, yapılması için

karar alınan bir işin çeşitli gerekçelerle ertelenmesi, bu işe başlamak için gerekli kararlılık ve

enerjinin gösterilmeyişi, fedakarlıktan kaçınma, etrafta her gün sayısız olay yaşanırken, söz uygunsa

dünya yıkılırken kendi yüreğinin kabuğunda yaşama, kendi düşüncelerine dalıp başkası için kılını

kıpırdatmama, her şeyi kafalarda oluşturulan küçük dünyalara hapsetme ve onun dışına bakma

ihtiyacı dahi hissetmeme, çok konuşup büyük laflar etme ama hiçbir çalışma için gönüllü olmama

vb. özellikler sayılabilir” diye çok iyi bir şekilde özetlenmiş Yeni İnsan broşürümüzde. Evet, her

birimiz muhakkak ki sorunlarla, hatalarla karşılacağız. Zaten bir sorumluluğu yerine getirirken hata

yapmayı göğüslemek gerekecektir. Mücadele hayatımızda hiçbir şey muntazam gidemez. Önemli

olan asıl şey eksik bıraktığımız durumu eleştiri-özeleştiri süzgecinden geçirerek ders almak ve onu

tamamlamaktır. Eğer ders almıyorsak, yine yapmamız gereken şeyleri yapmıyorsak ya da

ertelemeye devam ediyorsak işte asıl sorun burda başlıyor. Bu sorunu ortaya koyduğumuza göre

çözümünü de tartışalım. Sorunun çözümü tamamen meselelere pratik yaklaşmaktan geçiyor. Eğer

bu sorunları yaşamaya devam ediyorsak, bu bizim atıllığımızdan dolayı tekrarlanıyordur.

Oblomovluğun tesirini üzerimizden atmak istiyorsak pratik davranmamız şart. Oblomovluktan

kısaca böyle bahsedebiliriz.

Devamında ise mücadele içindeki devrimci ruhu yaratma noktasında fedakarlık ve özverili

çalışmayı irdeleyelim. Yapacağımız çalışmalar açısından en önemli noktalarından birisi özverili ve

fedarlıkla dört kolla işlerimize sarılmaktır. Günlük hayatımızda bazen kendi kişisel hayatımızda

yaşadığımız meseleleri yaşamımızın merkezine koyabiliyoruz. Bunu yaparken şunu unutmamalıyız; eğer bizler devrimci mücadelenin içerisindeysek zamanımızın büyük bir bölümünü devrimci

mücadeleye ayırmalıyız. Hepimiz insanız, genç insanlarız. Gezmek, tozmak, kendimize vakit

ayırmak hepimizin istediği bir durum. Elbette ki kendimize de zaman ayırmamız şart ama

hayatımızın merkezinde kendi kişisel hayatımız olursa, yeni bir dünyanın yaratıcısı olmak için

yeterince özeni, özveriyi, fedakarlığı göstermemiş oluruz. Fidel yoldaşın da deyimiyle eğer her

devrimcinin görevi devrim yapmaksa her devrimci genç de hayatının merkezine devimci

mücadeleyi koymak zorunda. Aslolan her zaman devrimdir ve devrime pratik yaklaşmaktır.

Kapitalist sistemin yaratttığı her türlü pisliği yok etmek ve bu sistemi yıkıp, sınıfsız, sömürüsüz bir

dünyayı inşa etmek istiyorsak hiçbir şeyi önümüze engel, bahane olarak koymamalıyız. Bunu

derken asla bir insan her işi yapabilir sonucu çıkmasın. Ama şunu iddia edebiliriz ki gönüllü bir

çalışma temelinde, yeterli zaman ve çaba gösterildiğinde bir devrimcinin yapamacağı bir şey

yoktur, yeter ki bunu isteyelim.

Yaşadığımız düzende biz gençlere sunulan geleceksizlik, işsizlik, intiharlardan, başka bir şey değil.

Evet, en temelde kendi geleceğimiz için kararlı bir şekilde mücadele etmekten başka çaremiz yok.

Pislik, kan akan bu sisteme hiçbirmiz mecbur değiliz. Bu düzeni alt üst etmek, özgürlüğümüzü

kazanmak için belki de farkında olmadığımız kadar güçlüyüz. İşte tam da bu noktada

çalışmalarımıza bu yüzden dört kolla sarılmak ve feda ruhuyla daha ileriye götürmek çok önemli.

Evet, anlattığımız şeyler hemen bir çırpıda olacak şeyler değildir. Zaman içerisinde, süreç içerisinde

olacak şeylerdir. Devrimci mücadelede süreç ileriye doğru giderken her geçen gün kendimizi

geliştirdikçe, bu düzeni devrim yoluyla değiştirme bilinci olgunlaştıkça bizlerin de o denli devrimci

mücadeleye fedakarca, özverili yaklaşmamızın önü daha çok açılacaktır.

Roza